…..Ze hadden een beruchte heuvel veroverd, ze hadden in loopgraven en gaten gestaan die nu eens Frans en dan weer Duits waren, loopgraven en gaten die soms helemaal vol lagen met Duitse en Franse lijken in verschillend stadium van ontbinding, eens levende mannen die bij duizenden om het bezit van deze, reeds voor een gedeelte uit lijken bestaande heuvel hadden gevochten, een gevecht waarna ook zij, broederlijk verenigd, lagen te rotten….. 
(Georges Blond - Verdun)

'Verdun' is het symbool geworden van de verschrikkingen van de Eerste Wereldoorlog, van de zinloze slachtpartijen, de eindeloze opoffering van mensenlevens in de strijd om een paar vierkante kilometer grond.
'Verdun' is het symbool van de totale vernietiging: een breuklijn in onze beschaving, zoals zo treffend werd opgemerkt door de Nederlandse auteur Richard Heijster.

Dit verhaal over de Slag bij Verdun gaat over die verschrikkingen en de zinloosheid van de loopgravenoorlog: de vleesmolen van Verdun die ontaardde in een 'Materialschlacht' waarin de mens tot moes werd vermalen door de artillerie ('de Koningin van het slagveld') zonder dat er ook maar een enkele strategische rechtvaardiging voor te bedenken was.

Afstand maakt deze oorlog absurd - we kunnen ons nauwelijks iets voorstellen bij de beweegredenen die toentertijd honderdduizenden jonge mannen enthousiast de oorlog indreef. We kunnen ons nauwelijks iets voorstellen bij de gruwelen van het slagveld waar diezelfde jonge mannen rondkropen in een universum zonder enig houvast: de Hel van Verdun. En mochten ze overleven: hoe konden ze blijven geloven in het leven wanneer ze de verschrikkingen ervan onder ogen hadden gezien? Hoe kon deze bestialiteit ooit nog samengaan met het normale leven, met schoonheid, liefde en levenslust?