Robert Meier is de oudste man van Duitsland. In de Eerste Wereldoorlog raakte hij gewond en in de Tweede werd hij gevangen genomen door de Russen. Sinds 1952 woont hij in Witten, vlakbij Dortmund. Vanaf zijn honderdste verjaardag schenkt de buurt hem ieder jaar een groot feest.

‘Ik heb een vriendin en die is pas 42’, lacht Meier. ‘We spelen altijd mens-erger-je-niet’, vertelt hij. Als er dan ook nog een stuk chocola en Beierse blaasmuziek bij komt, is het feest voor hem compleet. Het erelid van de socialistische SPD geniet van zijn oude dag.

Meier woont nog steeds op zichzelf. Een driekamerwoning, twee hoog. De trap kan hij zelf op en af. Hij zorgt ook voor zijn eigen eten. ‘Havermout, iedere dag. In een zwart pannetje, stamt nog uit de oorlog.’ Zoon Heinz, ook al 70, maar net als zijn vader kerngezond, vraagt nog even uit welke oorlog. ‘De tweede natuurlijk’, zegt hij met verontwaardiging over het gebrek aan kennis bij de ‘jeugd’.

Meier werd in 1897 in de Oekraïne geboren. Zijn Duitse ouders sloegen op de vlucht voor de Bolsjewisten toen hij 9 was. Ze keerden terug naar Duitsland. ‘De Oekraïne was mooi, de ruimte en de beesten die we hadden. En op het land groeide alles wat we nodig hadden.’ Bij het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog in 1914 moest de toen 18-jarige Robert onder de wapenen.

Inmiddels behoort hij, voorzover bekend, tot de laatste zes Duitse veteranen die nog leven. In Frankrijk en Engeland worden deze oud-strijders ieder jaar gevierd als helden van de natie. In Duitsland niet, het land was tot tweemaal toe de agressor. ‘Wij wilden het ook niet, maar we zijn nou eenmaal twee keer mee de oorlog in getrokken’, zegt zoon Heinz.

Pa glundert als hij aan het begin van de vorige eeuw terugdenkt. ‘Ik heb de Keizer nog gezien’, roept hij enthousiast uit. ‘Dat was echt de mooiste tijd.’ Na een korte stilte: ‘Later werd het ook een moeilijke tijd.’ Maar van somberen houdt hij niet en begint te zingen: ‘De Keizer is een lieve man - hij woont in Berlijn. Als het niet zo zou zijn - ging ik er naar toe.’ Zoon Heinz kijkt verbaasd op. ‘Dat heb ik hem nog nooit horen zingen. Zo af en toe komt er weer iets boven.’

Hoewel Meier kerngezond is en ook geestelijk fit, is het niet eenvoudig zijn hele leven langs te lopen. ‘Ach, ach, ach, wat ik allemaal heb meegemaakt’, zegt hij dan. ‘Gewond in de Eerste Wereldoorlog, een kogel in mijn knie. In Frankrijk. In de Tweede Wereldoorlog was ik aan het Oostfront. Maar toen heb ik niet gevochten, ik verzorgde de aanvoer van munitie, kleding, voedsel. Aan het eind hebben de Russen me gepakt. In ’47 kwam ik vrij. Ik heb ze gehaat. Mens, wat was ik blij toen de Muur viel.’

Geen prettige herinneringen, maar zijn gezicht blijft lachen. Alsof hij getuige is geweest van de grootste feesteeuw die Europa ooit heeft gekend. ‘Kom, we drinken een borrel.’ Als zoon Heinz de glaasjes heeft gevuld, slaat pa de ‘Schnaps’ in één keer achterover. En begint trots te vertellen over de buikdanseressen die ieder jaar zijn verjaardagfeestje opluisteren.

Zoon Heinz: ‘Pa is niet weg te slaan bij de dames. Toen hij 100 werd, heeft ie nog rock ’n roll gedanst met de buurvrouw. En in de zomer staat hij hele dagen voor de deur. Alles wat een rokje draagt, krijgt een vriendelijke groet. En ze zwaaien allemaal terug. Zijn laatste jaren zijn denk ik zijn beste jaren.’

(Bron: Provinciale Zeeuwse Courant - Achille Prick – 11 november 2006)